əfv

is. <ər.> Günah və qüsurunu nəzərə almama, günah və təqsirindən keçmə, günahı bağışlama. <Yusif:> Əfvinlə sevinməz könül, əfsus; Zalım yenə zalımdır. H. C.. Şəfiqənin gülüşündə kin yox idi, bu gülüş bəlkə də əfv idi. Ə. M.. Əfv edərsiniz, əfv ediniz – bağışlayın, üzr istəyirəm. <Yaşlı kişi:> – Əfv edərsiniz, – dedim, – mən nabələd adamam, nəzirim nə qədər olacaq? S. Hüseyn; // bəzən nəzakətli etiraz yerində. Əfv edərsiniz, məsələ elə deyil. Əfv etmək – 1) günahından keçmək, təqsirini bağışlamaq. Sənin təqsirini əfv etmək olmaz. – Mehriban Zeynalı əfv etmək istəyirdi. Onu yenə sevə bilərdi. S. H.. Mən rica edirəm ki, bu dəfəlik bəy əfv eləsin. H. N.. Əfv etdim hər şeyi, əfv etdim sənə; O soyuq sözləri, o gülüşləri. R. Rza; 2) üzrlü saymaq. Məni əfv edin, sizi yola sala bilməyəcəyəm. Gecikdiyim üçün məni əfv edin. Əfv olunmaq – günahından, təqsirindən keçilmək, təqsiri bağışlanmaq. <Həsən:> İndi bəlkə əfv oluna biləsən. H. N..